Naarmate de biotechnologie vordert, neemt het risico van onbedoeld of opzettelijk misbruik van biologisch onderzoek zoals virale engineering toe. Tegelijkertijd worden ‘open science’-praktijken, zoals het openbaar delen van onderzoeksgegevens en -protocollen, wijdverbreid. Een artikel dat op 14 april wordt gepubliceerd in het open access-tijdschrift PLOS Biology door James Smith en Jonas Sandbrink van de Universiteit van Oxford, VK, onderzoekt hoe open wetenschapspraktijken en de risico’s van misbruik op elkaar aansluiten en stelt oplossingen voor de geïdentificeerde problemen voor.
De auteurs worstelen met een uiterst belangrijke kwestie die naar voren kwam met de komst van de kernfysica: hoe de wetenschappelijke gemeenschap moet reageren wanneer twee waarden – veiligheid en transparantie – met elkaar in conflict zijn. Ze stellen dat in de context van virale engineering open code, gegevens en materialen het risico op het vrijkomen van versterkte pathogenen kunnen vergroten. Open beschikbare modellen voor machinaal leren kunnen de hoeveelheid tijd die nodig is in het laboratorium verminderen en de engineering van pathogenen vergemakkelijken.
Om dergelijk catastrofaal misbruik te verminderen, moeten mechanismen worden onderzocht die verantwoorde toegang tot relevant gevaarlijk onderzoeksmateriaal garanderen. Met name om misbruik van rekenhulpmiddelen te voorkomen, kan het nodig zijn de toegang tot software en gegevens te controleren.
Preprints, die tijdens de pandemie veel worden gebruikt, maken het voorkomen van de verspreiding van risicovolle informatie in de publicatiefase moeilijk. In reactie daarop stellen de auteurs dat toezicht eerder in de onderzoekslevenscyclus moet plaatsvinden. Tot slot benadrukken Smith en Sandbrink dat preregistratie voor onderzoek, een praktijk die door de open science-gemeenschap wordt gepromoot om de onderzoekskwaliteit te verhogen, een kans kan bieden om onderzoeksrisico’s te beoordelen en te verminderen.
“In het licht van steeds toegankelijkere methoden voor het creëren van mogelijke pandemische pathogenen, moet de wetenschappelijke gemeenschap stappen ondernemen om catastrofaal misbruik te verminderen”, zeggen Smith en Sandbrink. “Risicobeperkende maatregelen moeten worden versmolten met praktijken die zijn ontwikkeld om open, kwalitatief hoogstaand en reproduceerbaar wetenschappelijk onderzoek te garanderen. Om vooruitgang te boeken op dit belangrijke punt, moeten experts op het gebied van open wetenschap en bioveiligheid samenwerken om mechanismen te ontwikkelen om verantwoord onderzoek met maximale maatschappelijk voordeel.”
De auteurs stellen verschillende van die mechanismen voor en hopen dat het onderzoek innovatie zal stimuleren op dit uiterst belangrijke maar kritisch verwaarloosde gebied. Ze laten zien dat wetenschap niet zomaar open of gesloten kan zijn: er zijn tussenliggende toestanden die moeten worden verkend, en er kunnen moeilijke afwegingen nodig zijn die wetenschappelijke kernwaarden raken. “In tegenstelling tot het sterke verhaal over open wetenschap dat de afgelopen jaren is ontstaan, kan het maximaliseren van de maatschappelijke voordelen van wetenschappelijk werk soms betekenen dat de verspreiding ervan wordt voorkomen in plaats van aangemoedigd”, concluderen ze.
Verhaalbron:
Materialen geleverd door PLOS. Opmerking: inhoud kan worden bewerkt voor stijl en lengte.
Bron: Open delen van biotechnologisch onderzoek: Transparantie versus veiligheid | gezondheid